Popełniający wykroczenie może trafić do aresztu, ulec karze pozbawienia wolności, uzyskać grzywnę 5000 złotych bądź naganę. Nie popełnia wykroczenia sprawca czynu zabronionego, jeżeli nie można mu przypisać winy w czasie czynu.

Osoby, które ukończyły 17 rok życia i dopuściły się występku opisanego w punkcie 1.

W obowiązującej ustawie jest mowa o Terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a nawet o statku wodnym i powietrznym. Odpowiedzialność za wykroczenie popełnione za granicą zachodzi tylko wtedy gdy szczególny przepis przewiduje taką odpowiedzialność.

Wykroczenie umyślne zachodzi wtedy, gdy sprawca nosi się z zamiarem popełnienia czynu zabronionego, czyli chce go popełnić bądź jest w pełni świadom możliwości popełnienia wykroczenia.

Wykroczenie nieumyślne zachodzi wtedy, gdy na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w okolicznościach dopuszcza się wykroczenia bądź dopuszcza się go bez wcześniejszego zamiaru jego popełnienia, pomimo, że przewidział możliwość wykroczenia bądź był w stanie je przewidzieć

Nie, chyba że byłaby usprawiedliwiona. Nie popełnia wykroczenia umyślnego kto pozostaje w błędzie co do okoliczności stanowiącej znamię czynu zabronionego

Nie. Jeśli zdolność do rozpoznawania czynu była znacznie ograniczona można odstąpić od wymierzenia kary bądź środka prawnego.

Środkami karnymi są: 1) zakaz prowadzenia pojazdów; 2) przepadek przedmiotów; 3) nawiązka; 4) obowiązek naprawienia szkody 5) podanie orzeczenia o ukaraniu do publicznej wiadomości w szczególny sposób; 6) inne środki karne określone przez ustawę.

Osoba, która swoim zachowaniem bezpośrednio zmierza do dokonania wykroczenia, które jednak nie następuje. Karę za usiłowanie reguluje ustawa i wymierza się ją w granicach zagrożenia przewidzianego dla danego wykroczenia. Za usiłowanie nie podlega karze ten, który zaniechał wykonania czynu lub zapobiegł jego skutkowi.

Organem uprawnionym do wszczęcia postępowania jest Policja, a także prokurator.