Wykroczenie jest czynem szkodliwym społecznie, który jest zabroniony przez ustawę obowiązujące w czasie jego popełnienia. Wykroczenie uważa się za popełnione w czasie i miejscu, w którym sprawca działał lub zaniechał działania, do której był zobowiązany albo gdzie skutek nastąpił lub miał nastąpić.

Popełniający wykroczenie może trafić do aresztu, ulec karze pozbawienia wolności, uzyskać grzywnę 5000 złotych bądź naganę. Nie popełnia wykroczenia sprawca czynu zabronionego, jeżeli nie można mu przypisać winy w czasie czynu.

Osoby, które ukończyły 17 rok życia i dopuściły się występku opisanego w punkcie 1.

W obowiązującej ustawie jest mowa o Terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a nawet o statku wodnym i powietrznym. Odpowiedzialność za wykroczenie popełnione za granicą zachodzi tylko wtedy gdy szczególny przepis przewiduje taką odpowiedzialność.

Wykroczenie umyślne zachodzi wtedy, gdy sprawca nosi się z zamiarem popełnienia czynu zabronionego, czyli chce go popełnić bądź jest w pełni świadom możliwości popełnienia wykroczenia.

Wykroczenie nieumyślne zachodzi wtedy, gdy na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w okolicznościach dopuszcza się wykroczenia bądź dopuszcza się go bez wcześniejszego zamiaru jego popełnienia, pomimo, że przewidział możliwość wykroczenia bądź był w stanie je przewidzieć

Nie, chyba że byłaby usprawiedliwiona. Nie popełnia wykroczenia umyślnego kto pozostaje w błędzie co do okoliczności stanowiącej znamię czynu zabronionego

Nie. Jeśli zdolność do rozpoznawania czynu była znacznie ograniczona można odstąpić od wymierzenia kary bądź środka prawnego.

Środkami karnymi są:

1) zakaz prowadzenia pojazdów;

2) przepadek przedmiotów;

3)  nawiązka;

4) obowiązek naprawienia szkody

5) podanie orzeczenia o ukaraniu do publicznej wiadomości w szczególny sposób;

6) inne środki karne określone przez ustawę.

Osoba, która swoim zachowaniem bezpośrednio zmierza do dokonania wykroczenia, które jednak nie następuje. Karę za usiłowanie reguluje ustawa i wymierza się ją w granicach zagrożenia przewidzianego dla danego wykroczenia. Za usiłowanie nie podlega karze ten, który zaniechał wykonania czynu lub zapobiegł jego skutkowi.

Osoba, która nakłania inną do dokonania czynu zabronionego. Odpowiada ona za pomocnictwo w wykroczeniu poprzez ułatwianie w jego realizacji (dostarczenie narzędzi, organizacja transportu, udzielanie rady, informacji) a także poprzez zaniechanie przeciwdziałania zamiarom popełnienia czynu zabronionego.

Organem uprawnionym do wszczęcia postępowania jest Policja, a także prokurator.